U saopštenju se navodi da su zemlje povukle dodatne snage i opremu sa granice dublje na svoju teritoriju.

Iz Službe ističu da zajednička komisija predstavnika ministarstava odbrane nastavlja svoj rad.

Situacija na granici i u pograničnom području je trenutno stabilna, bez incidenata i pucnjave, javio je TASS.

Sukobi Tadžikistana i Kirgizije blizu izvora vode u mjesta "Golovnoj" u selu Kok-Taš eskalirali su u srijedu, 28. aprila. Obračuni kirgiske i tadžikistanske vojske počeli su dana kasnije, a primirje i povlačenje vojske je dogovoreno do kraja istog dana.

Naime, posljednjih dana dvije zemlje su se sukobile oko raspodjele vode za piće i navodnjavanja iz zajedničkog kanala za vodosnabdevanje Golovni koji je izgrađen u sovjetsko vrijeme kod Koka Taša na reci Aksu (u donjem toku rijeka se zove Isfara), ljevoj pritoci Sirdarje nedaleko od Tadžikistanske enklave u Kirgistanu Voruh.

Prema zvaničnim izvorima s obije strane, ubijeno je oko 46 ljudi (34 Kirgiza i 12 Tadžikistana), desetine kuća je spaljeno i uništeno, a oko 20.000 ljudi je evakuisano (ili pobjeglo) iz zone sukoba.

Sve je počelo tako što je Tadžikistan optužio Kirgistan za krađu vode, odnosno uzimanje više nego što zaslužuje, posebno sada na proljeće, za navodnjavanje polja i pašnjaka i za piće, a Tadžici su počeli da postavljaju kamere da to dokažu.

Kirgizi su počeli da uništavaju kamere i uklanjaju barijere, a zatim su kamenicama zasuli Tadžikistanske graničare, koji su takođe uzvratili kamenjem i pendrecima, ali su potom počeli da koriste automatske puške, zatim helikoptere i na kraju ispaljivanje raketa na kirgišku stranu, koja im je vratila istom mjerom.

U posljednje vrijeme sve je veće prisustvo Kine u investiranju, iako su obe zemlje u potpunosti politički povezane sa Rusijom.

Međutim, dobar dio "zarade" ostvaruje činjenica da su obije države na tzv. "put opijuma" ili na njemu su šverc narkotika iz Avganistana.

Obije države su članice proruskog vojnog saveza ODBK (Organizacija ugovora o kolektivnoj bezbjednosti), neka vrsta ruske verzije NATO-a na postsovjetskom prostoru, a sve članice, prema statutu, treba da brane napadnutog člana. Pored toga, obe države su politički nestabilne, uprkos činjenici da je Rahmon, koga nazivaju liderom nacije, vladao Tadžikistanom od 1994. godine, a u Kirgistanu se čak devet predsjednika promijenilo od raspada Sovjetskog Saveza, ali uglavnom u krvavim prevratima i državnim udarima.

Obje države, posebno Tadžikistan, imaju problem sa islamskim fundamentalistima, pa je u Tadžikistanu izbio i građanski rat nakon raspada Sovjetskog Saveza, a džihadisti su vrlo jaki, pa je primjetan strah od povratka talibana na vlast u Avganistanu s kojim imaju dugu granicu i brojnu manjinu u toj zemlji.

I Tadžikistan i Kirgistan imaju dugu i manje-više neodređenu granicu, nešto manje od hiljadu kilometara, ali više od trećine je sporno, čak i kada je riječ o ovom kanalu za vodosnabdjevanje, za koji Dušanbe tvrdi da je bio pod njihovom kontrolom još od sovjetskih vremena, mada se iz njega takođe napajaju i Kirgistan i obližnji Uzbekistan, a sve tri zemlje imaju mnoga nerješena granična pitanja, zaostala zbog neobično iscrtanih granica iz sovjetskih vremena, što je dovelo do čestih sukoba, pogroma i tenzija, posebno u regionima Fergane i Oša gde je stradalo hiljade ljudi u tim sukobima, a Tadžikistan i Uzbekistan se takođe "svađaju" i oko hidroelektrane Farhad na rijeci Sirdarji.

Tako, na primjer, između ove tri zemlje postoji čak osam kriznih graničnih tačaka, odnosno enklava u susjednim zemljama - četiri imaju Uzbekistan, tri Tadžikistan i jedan Kirgistan, a svako malo izbijaju neredi, čak i oružani sukobi zbog ovih spornih teritorija, države su u stalnim napetostima, a ovo se često koristi i za unutrašnje političke kampanje.

Inače, Uzbekistan, kao ekonomski najefikasnija zemlja u regionu (među prvim zemljama po proizvodnji pamuka i velikim rezervama zlata i uranijuma), sa demografskim rastom među najvećima na svijetu, ima ambicije da bude regionalni lider, ali i Kazahstan kao najbogatija zemlja u regionu tog područja želi da ostvari veliki uticaj na tom području, za koju Moskva smatra da je neka vrsta njenog postsovjetskog lana, ali Kina je na tom području napravila veliki ekonomski iskorak.

Tamošnji analitičari strahuju od eskalacije sukoba u oblasti koja bi mogla izmaći kontroli, zbog despotskih režima koji tamo vladaju, uticaja moguće promene vlade u Avganistanu, rivalstva između Rusije i Kine u regionu, ali i nesrazmjera u ekonomskom razvoju tamošnjih država te njihovih lokalnih ambicija da budu glavni igrači srednjeazijskog prostora.