Otkako su 12. jula počeli najžešći sukobi između dvije bivše sovjetske republike poslije 2016. poginulo je više od 12 osoba, pri čemu obje strane optužuju onu drugu za napad. Osim posljedica na samom poprištu, dramatična ekskalacija prijeti da rasturi klimavo partnerstvo između ruskog predsjednika Vladimira Putina i turskog predsjednika Redžepa Tajipa Erdogana, ocjenjuju posmatrači.

Niz novijih vojnih sukoba – od Sirije do Libije – nedavno je okrenulo dvojicu lidera jednog protiv drugog, stavljajući na provjeru njihovu odlučnost da održe složeno partnerstvo zasnovano na zajedničkoj podozrivosti prema Zapadu, ali i ekonomskim vezama.

Nakon izbijanja nasilja na Kavkazu sredinom jula, Turska je izrazila podršku muslimanskom savezniku Azerbejdžanu, s kojim je spajaju jezičke i etničke veze i ponudila Bakuu da im stavi na raspolaganje novo oružje. Erdogan je obećao da će se „suprotstaviti svakom napadu“ na Azerbejdžan, koji snabdeva Tursku jeftinim prirodnim gasom.

S druge strane, Moskva je prošle nedjelje naredila održavanje velike vojne vježbe na jugozapadu Rusije, pri čemu ministarstvo odbrane odbacuje tvrdnje da one imaju za cilj da rasplamsaju sukob između Jermenije i Azerbejdžana. Moskva je pozvala na prekid vatre, te saopštila da je spremna da preuzme ulogu posrednika između dvije strane.

Kavkaski susjedi zaratili su devedesetih godina zbog azerbejdžanskog otpadničkog regiona Nagorno-Karabah. Rusija obmema stranama prodaje oružje u vrijednosti koja se mjeri milijardama dolara, što je posljednjih godina prouzrokovalo trku naoružanja. Saopštenje Azerbejdžana prošle nedjelje da njegov raketni sistem može da pogodi nuklearnu elektranu iz sovjetske ere u Jermeniji postaklo je strahovanja da bi sukob mogao da izmakne kontroli.

Za razliku od dosadašnjih borbi, najnoviji sukobi, uključujući i žestoke napade dronovima, tenkovima i artiljerijom, odvijaju se na 300 kilometara od Nagorno-Karabaha duž međunarodno priznate granice i blizu naftovoda i gasovoda u Kaspijskom moru, kao i železničke pruge koji snabdevaju svjetsko tržište preko Turske. Erdogan je uputio prikrivenu kritiku na račun moguće uloge Rusije u sukobu , govoreći o ofanzivi „izvan kalibra Jermenije“.

- Ovo je rusko zadnje dvorište, a sukob između između Jermenije i Azerbejdžana nastavlja se unutar parametara koje je odredila Rusija – izjavio je Ozgur Unluhirsardžikli, turski direktor njemačke Maršalove fondacije.

Turska najnovije sukobe vidi kao poruku Rusije, ali zna da je veoma rizično da se ovdje sukobi s Rusijom, čak i preko posrednika. Iako je Turska izrazila čvrstu podršku Azerbejdžanu, nikada nije razmatrala mogućnost direktne intervencije.

Azerbejdžan, koji je bogatiji i vojno nadmoćniji od Jermenije, uzdržavao se od eskalacije sukoba proteklih godina, zato što zna da Jermenija uživa prećutnu podršku Rusije, koja tamo ima vojnu bazu. Sada Azerbejdžan radi na tome da unaprijedi odnose s Moskvom, u nadi da će im pomoći da riješe spor oko Nagorno-Karabaha, pošto Zapad u tome nije uspio.

Neki misle da je rasplamsavanje nasilja na Kavkazu posljedica promjene odnosa u drugim zonama sukoba.

Erdogan je prošlog mjeseca izjavio da bi Turska mogla da okrene novi list u odnosima sa SAD, jer su se njihovi interesi u Libiji i Siriji približili. Ova vijest nije pozitivno primljena u Moskvi, koja podržava sirijskog predsjednika Bašara al-Asada i posredovala je u nizu prekida vatre sa Turskom.

U Libiji ruski plaćenici, zajedno sa Ujedinjenim Arapskim Emiratima i Francuskom, pružaju podršku pobunjeničkom komandantu Kalifi Haftaru, čije je napredovanje osujećeno kada se Turska uključila u građanski rat u januaru i preokrenula situaciju u koristi međunarodno priznate vlade u Tripoliju.

- Glavna dinamika konkurentske saradnje između Turske i Rusije jeste u tome što se obje osjećaju prezrenim od strane Zapada – smatra Unluhisardžikli.

- Sada kada je Turska sarađuje sa SAD, taj savez počinje da se raspada. Ovoga puta Rusija je odgovorila na Kavkazu.

Nastojanja Turske da se uključi u sukob mogla bi da joj se obiju o glavu, smatra Ričard Giragosijan, direktor Centra za regionalne studije iz Jerevana. Stavljanje na stranu Azerbejdžana moglo bi ponovo da gurne u zagrljaj Rusije mladu jermensku vladu, koja je došla na vlast poslije narodne pobune 2018. i koja je pokušavala da se distancira od Moskve.

- Opasnost vojnog saveza Turske sa Azerbejdžanom sastoji se u tome što bi on doveo Jermeniju u preveliku zavisnost od Rusije – ocjenjuje Giragosijan.

- To bi moglo da omogući Rusiji da pošalje mirovne trupe u zonu sukoba, gdje nije bilo ruskog vojnog prisustva. Jermenija, Azerbejdžan i Turska svi su bili protiv prisustva ruskih snaga.