Ovo je malo poznata priča poslije kraja rata sa NATO-om 1998. godine i povlačenja tadašnje Vojske Jugoslavije i policije sa prostora Kosova i Metohije. Priča koja još jednom potvrđuje ko je čovekov najbolji prijatelj koji ga nikada neće izdati i ostaviti na cjedilu. Priča koja oduzima dah…

Selo Sevce na Šar-planini, najjužnija granica Srbije, nastanjeno je srpskim življem mnogo prije postanka Amerike i Šiptara. Tog 4. aprila 2000. godine u 13 sati, nakon američke desantno-kopnene invazije, više stotina vojnika i njihovih službenih dresiranih pasa, njemačkih ovčara, započeli su pravu bitku sa golorukim srpskim narodom.

Agresori su pored moćnog oružja i tehnike koristili i svoje dresirane pse, a Srbi, odnosno srpske žene i djeca, ono jedino što su imali, motke i svoje pse Šarplanince.

I pravu pobjedu za “Riplijevu knjigu rekorda” izvojevali su srpske žene i djeca sa motkama, a posebno njihovi psi, čuveni “Šarplaninci”.

Šarplaninci su pokazali američkim vojnicima i njihovim psima, šta je bitka i kako se brani ognjište i svoj dom. Očevici kažu da je prava šteta što neko kamerom nije zabilježio juriš hrabrih i ponosnih šarplaninaca na američke vojnike i njihove pse. To je bila antologijska bitka.

Ni gumeni meci ispaljeni od američkih vojnika u narod i šarplanince nisu mogli ništa. Šarplaninci su kidisali, ujedali neprijatelje i njihove pse, koji su se na kraju dali u bjekstvo.

Epilog tog sukoba – tri američka vojnika izujedana, dva njihova psa razbucana, dva “šarplaninca” teško ranjena američkim gumenim mecima.