Ali članak, objavljen u časopisu Nature Astronomy, po ko zna koji put pokazuje da je stvarnost luđa od najbogatije mašte kada je priroda u pitanju. 

Naučnici su upravo iz pomoć tog teleskopa uspjeli da objasne da misteriozni snopovi radio-talasa koji dolaze do Zemlje preko ogromnih prostranstava naše galaksije potiču od dijamanata koji kruže oko udaljenih tek rođenih zvezda. 

Dvadeset godina astronomi i astrofizičari nisu uspjevali da objasne zašto, pri određenim frekvencijama nevidljivog spektra, nebo u nekim područjima izgleda mnogo svjetlije od okolnih područja. A onda su se udružili Grin Banks i australijski Teleskop Kompakt arej (Telescope Compact Array) iz Novog Južnog Velsa. 

Zajedničkim snagama su otkrili da mikrotalasi iz izvora udaljenog oko 500 svjetlosnih godina od Zemlje potiču iz oblaka koji rotiraju oko zvijezda, čiji sastav čine ogromne količine malih dijamantskih kristala. 

Kristali rotiraju oko svoje ose na desetinu milijardi puta u sekundi, što odgovara frekvenciji mikrotalasa. Veličina mikrodijamanata nije tolika da bi njima mogao da se ukrasi prsten, ogrlica ili dijadema, već je riječ o veličini milionitog dijela milimetra. 

Ovakve anomalije mikrotalasa prvi put je otkrio Nasin satelit COBE (Cosmic Background Explorer) 1996. godine, što je naučnicima koji su pomoću njega istraživali svemir u nevidljivom dijelu spektra donijelo pojedine Nobelove nagrade.

Poreklo mikrotalasa godinama se objašnjavalo kao svemirska prašina sačinjena od policikličkih ugljovodonika. Međutim, ta teorija je uzdrmana kad se otkrilo da mikrotalasi do Zemlje ne stižu baš uvijek iz takvih oblaka prašine, prenosi Express. 

Tada je astronom Džejn Grejvs, sa Univerziteta u Kardifu, svojim posmatranjima 14 vrlo masivnih mladih zvijezda uhvatila trenutak stvaranja planeta u zvezdanim sistemima koji su se tek formirali. Ona je tada uočila da iz oblaka oko jedne od tih zvezda do nas dopire izraziti skok mikrotalasa u uskom području. Njena kolegica Ana Skajfe sa Univerziteta u Mančesteru vrlo sličnu osobinu je primjetila kod druge dvije zvezde. 

Tri skoro identična slučaja bila su zvono za uzbunu. To su bile zvijezda V892 Tau u sazvježđu Bika, HD 97048 i MWC 297 u sazvježđima Kameleon i Zmija. Oblaci oko tih zvezda zrače, ispostavilo se, na frekvencijama između 20 i 50 gigaherca, a kristali dijamanata za koje se ispostavilo da su izvor, imaju dimenzije između 0,75 i 1,1 milionitih delova milimetra. 

Postojanje takvih kristala u svemiru astronomi su dokazali u aprilu, otkrićem ostataka meteorita koji je prije desetak godina eksplodirao iznad pustinje u Sudanu. Kristali su se nalazili u ostacima meteorita koje su pronašli. Uprkos sitnim dimenzijama, astronomi procjenjuju da bi svi nanodijamanti koji kruže oko svake pojedinačne zvijezde, kad bi se prikupili na jednom mjestu, imali masu otprilike jednaku masi Merkura, odnosno stotinu milijardi milijarda tona.